Chciałam napisać trochę o Mnie i o mojej niepełnosprawności. Jestem niewidoma od urodzenia i chciałam napisać też o swoich problemach.
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 01 | 02 |
| 03 | 04 | 05 | 06 | 07 | 08 | 09 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
| 31 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 |
Któregoś dnia usłyszałam, że niepełnosprawnej dziewczyny nie wpuścili na dyskotekę. Nie wpuścili jej tylko dlatego, bo była na wuzku inwalickim. To tak samo jakby niewidomej nie wpuścili. Jutro idę na koncetrt i mam nadzieję, że Mnie coś tak strasznego nie spotka.
Jak mam przejść przez życie gdy jestem niewidoma skoro przede Mną takie trudności i problemyżadna fundacja nie pomogła spełnić moich marzeń o, których wcześniej wspomniałam owszem dziennikarka gazety wyborczej nie mogła napisać wszystkiego, ale słyszałam, że ma kontakt z fundacją spełniającą marzenia. Teras nie chcę się zbytnio udzielać wywiadów, bo mam żal do dziennikarki.
Nie lubię kiedy moi rówieśnicy dokuczają Mi, że jestem niewidoma. Teras na szczęście mam fajną klasę, ale w szkole podstawowej to był koszmar. Koledzy mówili na Mnie ślepa i wyśmiewali się ze Mnie. Najgorze było to, że wychowawczyni nie umiała nad Nimi zapanować. Aż nie chciało Mi się chodzić do szkoły, ale to już przeszłść. Spotkałam paru dobrych ludzi. Jednak chciałabym mieć takich, którzy poważnie podejdą do moich problemów i wyciągnął mnie z tarapatów.
W dzisiejszych czasach trzeba umieć pomagać szczególnie osobom niewidomym. Ludzie myślą, że pomaganie to włączanie się w duże akcję harytatywne, a to nie tylko. Owszem trzeba się zapytać na ulicy czy osoba niewidoma potrzebuje pomocy i nie wolno narzucać, ale czasami wystarczy właśnie zapytanie Jak się czujesz, czy pomóc tobie, pani,Panu przejść przez ulicę czy nawet pomoc słabszym uczniom. Udzielanie się w różnych organizacjach harytatywnych też jest bardzo ważnee, ale niektórzy ludzie zapisują się do wolątariatu żeby tylko mieli co napisać w CV, a to nie jest prawdziwa pomoc. Dziękuję i doceniam nauczycieli, którzy Mnie pomagają.
Jak już wspomniałam moja mama prowadzi z innymi rodzicami stowarzyszenie, które działa u w Mojej szkole i ma jeszcze siedzibę w POLSKIM Związku Niewidomym. To stowarzyszenie zajmuje się dziećmi niewidomymi i słabowidzącymi nazywa się Bliżej świata. Moja msama jest przerażona, że nikt z rodziców wogóle się nie udziela nauczyciele w szkole piszą ogłoszenia i nikt nawet na zebrania nie przychodzi. Ja rozumiem, że to jest duży obowiązek, ale są rodzice, którzy nie pracują, siedzą na korytarzu w ośrodku i nic nie robią. Trzeba coś czasem dla swoich dzieci zrobić. To nie jest tylko dla nauczycieli owszem oni zarabiają, bo uczniowie ja zresztą też korzystam z zajęć, ale to jest pomoc przede wszystkim dzieciom i młodzieży w trudnej sytuacji. Jeśli ktoś chcę dowiedzieć o stowarzyszeniu to może wejść na stronę internetową www.blizejswiataorg.pl lub można wpisać Stowarzyszenie Bliżej świata Lublin.
Jestem muzykalna. Uczęszczam w szkole na zajęcia muzyczne, chodziłam parę lat do szkoły muzycznej. Jednak nie mam środków, by rozwijać swój talent. Moja mama prowadzi stowarzyszenie i jest przerażona, że żaden z rodziców wogóle się nie udziela. Stowarzyszenie to zajmuje się dziećmi niewidomymi i słabowidzącymi, pomaga międzyinnymi w nauce, organizowaniu czasu wolnego i rozwijaniu talentów. Ale o tym później.
Jutrzejszy dzień będzie fajny dla Mnie. Idę na koncert swojego ulubionego zespołu. cieszę się bardzo. Zapomn
Najlepszą terapią dla Mnie jest obracanie się wśród ludzi. Dodaje Mi to otuchy i zapominam o swojej niepełnosprawności i o kłopotach. Moi rodzice chcą Mnie za wszelką cenę odizolować od otoczenia. Już nie mam argumentów. Chcę się jeszcze rok uczyć w szkole do, której chodzę. Za czasów mojej mamy to dopiero w wieku dziewiętnastu lat kończyło się liceum. Jak już wspomniałam na początku szkół zawodowych jest coraz mniej. Ja jestem w stanie to zrozumieć, bo nie wszystkie zawody są potrzebne. Potrzebują tylko fryzierów i fachowców. Ja w tych zawodach wogóle się nie odnajdę.
Są fajne urządzenia dla osób niewidomych takie jak telefo nk komórkowy, czy zegarek, ale są strasznie drogie. Takie urządzenia powinny być trochę tańsze.
N Najgorsze jest to, że niema dla uczniów niewidomych książek brajlowskich, a jak są to, to mają inną numeracje, albo są źle zaadoptowane. Ja ucząc się muszę uczyć się w towarzystwie osoby trzeciej, albo tracić czas na szukanie danego tekstu czy zadania. To jest to, że rząd musi coś zmieniać, bo ma z tego pieniądze. Chciałam się nauczyć pisać pismem czarnodrukowym lecz nauczycielka w przedszkolu, która Mnie uczyła to Mnie stresowała i przez to między innymi wzrok Mi poleciał bardzo. A teras rodzice wymagają żebym patrzyła. Ja nie mogę.
Kolejnym problemem dla osoby niewidomej jest to, że bardzo trudne jest poruszanie się po internecie, nawet założenie blogu sprawiło Mi trudność. I na facebooku pozmieniali kolejność ustawienia linków niby w celu ulepszenia. Poprostu oni to chyba robią dla siebie. Nawet osoby widące mają z tym problem, a co dopiero niewidome.
Często śniło, że odzyskałam wzrok. śniło Mi się również, że posługuję się zwykłym pismem czarnodrukowym, że wszędzie sama mogę chodzić i, że mam wielu przyjaciół wokół siebie. Czy to się kiedyś spełni. Owszem osoby niewidome sobie świetnie radzą. Najgorsze jest to, że żadne marzenie o, których wspomniałam wcześniej mam na myśli zawodowe się nie spełni. Nie mam wsparcia nawet wśród bliskich osób. W szkole dyrekcja powiedziała M, że coś za dwa lata otworzą. Po pierwsze nie wiem czy rzeczywiście tak będzie, bo wwszędzie szukają oszczędności, zawodówki już likwidują i wcale się nie dziwie, bo nie wszystkie zawody są potrzebne. Rząd i organizacje poza rządowe powinny dawać więcej szansy idącym na sstudia. I dawać szansę takim zawodom i na rynku pracy, ale też zapobiegać i pomagać tym ludziom, którzy mają problemy. Zawód nauczyciela teras nie jest popularny, bo mało dzieci się rodzi z różnych pwodów, ale to się zmienia. Rząd powinien dbać szczególnie o ludzi przygotowujących się do zawodów z wyższym wykształceniem. A on tylko obiecuje.
Kiedy byłam mała zawsze marzyłam żeby być w przyszłości nauczycielką, później aktorką, a w wieku ośmiu lat przez chwilę piosenkarką. Zaawsze byłam humanistką.i jestem do dziś. Lecz nie mam za bardzo weny żeby pisać książkę chociaż kto wie. Nad tym też myślałam. Tylko, że jak mam nauczanie indywidualne mam więcej czasu na pisanie. A co do moich marzeń to jeszcze chciałabym mieć wokół siebie dobrych ludzi. Takich ludzi, którzy mają w sobie altruizm. Bo altruizm musi być w człowieku.
Chciałabym dążyć do celu. Chciałabym spełnić swoje marzenia i żeby ludzie poważnie podeszli do mojego problemu. Jedynie nauczyciele w szkole poważnie do tego podchodzą. Ja nie mam zamiaru czekać jak coś otworzą i tak nie wiadomo coto będzie. Chcę się dalej uczyć i coś robić żeby nie siedzieć w domu. Jestem dość młoda i wszystko przede Mną. Słyszałam, że dziewczyna niewidoma pisze wiersze. Też raz próbowałam. Ale chciałabym mieć wwiększy kontakt z ludźmi.
Staram się być jak najbardziej samodzielna. Choć moi rodzice są zbyt nadopiekuńczy . Nie rozumieją Mnie. Nikt nie potrafi Mi pomóc. Poprostu chcę żyć tak jak moi rówieśnicy. Chcę donormalnych ludzi. Owszem osoba niewidoma może się cieszyć z życia, ale co z tego jak są przeszkody za każdym razem.
Czy to musi tak być, że osoba nieidoma musi być pokazywana tylko w mediach. Czy osoba niewidoma tylko jest masarzystą, albo robi szczotki. Ludzie są poprostu niewykształceni w tej sprawie. Czarno widzę otwarcie tamtej szkoły policealnej na Wyścigowej. Straszne. Moikoledzy studiują, albo uczą się coś, a ja skończę w domu tak.
Nie lubię jak ktoś Mi daje obłudną nadzieję. że będę widziała z drugiego metra przeszkodę, albo, że będzie jakaś szkoła policealna kiedyś. Tak jak dziś moja Mama nie może przeboleć jak nie pójdzie do nauczyciela i z Nim nie porozmawia. Tylko najczęściej nic z tego nie wychodzi. Okulista też dał Mi obłudną nadzieję. że będę lepiej widzieć.
Nie mogę się pogodzić z tym, że niektóre osoby Mnie nie rozumieją. Pozostawiają Mnie samą sobie z moimi problemami i zamykają Mnie w domu. Jest Mi przykro. Jedynie nauczyciele w szkole Mi pomagają.
Dostałam perspektywę. Jednak ta propozycja, którą dostałam czyli warsztaty terapii zajęciowej okazałaa się nietrafhna. Dostałaminną propozycję w jakiejś akademii artystycznej lecz chyba też się na to nie wybiorę. Owszem mam zdolności muzyczne i teatralne, ale ja chcę być wśród normalnych ludzi. Nie jestem pewna jacy ludzie tam są, ale z tego co słyszałam są ludzie tam z niepełnosprawnością intelektualną, bo ptowadzący te warsztaty festiwale Nieprzetartego Szlaku przyjmował w dużej mierze mierze osoby upośledzone umysłowo.
Stamam się żyć tak jak normalna, zdrowa oosoba, mam takie same marzenia jak wswsppomniałam wcześniej spełniło się moje jedno marzenie, ale wszystko przede Mną. Jednak chciałabym być niezależna i być postrzegana jak normalna osoba. Wiadomo, że jeżeli sama będę zachowywać jak w pełni sprawna to ędę tak postrzegana jak normalna. Jednak najczęściej jest inaczej.